موارد اخذ حکم جلب سریع

_{^{موارد اخذ حکم جلب سریع}}

• شرط لازم برای صدور یک حکم عادلانه و دقیق زمانی که جرمی به وقوع پیوسته است این است که علاوه بر شاکی، متهم نیز برای تحقیقات مقدماتی به دادسرا احضار شود تا بتواند از ابتدایی ترین حق خود که دفاع از خویشتن در برابر اتهام انتسابی است استفاده کند.
• برای اطلاع شاکی از این حق خود و برای حضور او در دادسرا و تکمیل تحقیقات، پس از ثبت شکایتی که از سوی شاکی صورت گرفته است، متهم از طریق نشانی ای که شاکی از او اعلام نموده است به دادسرا احضار می شود.
• اگر متهم به هر دلیلی در دادسرا حاضر نشود، مقام رسیدگی کننده اقدام به صدور حکم جلب برای وی می نماید و صدور حکم جلب به دلیل بی اعتنایی متهم به دستور احضار از سوی مقام رسیدگی کننده می باشد.
• در حالت عادی جلب متهم باید مسبوق به احضار وی باشد و تا زمانی که احضار صورت نگرفته، جلب وی نیز امکانپذیر نمی باشد و در صورت اقدام به جلب بدون احضار، قانونگذار متخلف را مستحق محکومیت انتظامی می داند.

_{^{موارد صدور دستور جلب بدون احضار اولیه متهم}}

قانونگذار در قانون آیین دادرسی کیفری بیان داشته، در موارد زیر بازپرس می تواند بدون اینکه ابتدا احضاریه فرستاده باشد، دستور جلب متهم را صادر کند. لازم به ذکر است موارد ذکر شده در این ماده جنبه حصری دارند و نمی توان به آنها موردی را افزود. این جرائم عبارتند از:

الف - در مورد جرایمی که مجازات قانونی آنها سلب حیات، قطع عضو و یا حبس ابد است.
ب - هرگاه محل اقامت، محل کسب و یا شغل متهم معین نباشد و اقدامات بازپرس برای شناسایی نشانی وی به نتیجه نرسد. 
پ - در مورد جرایم تعزیری درجه پنج و بالاتر در صورتی که از اوضاع و احوال و قرائن موجود بیم تبانی یا فرار یا مخفی شدن متهم برود.
ت - در مورد اشخاصی که به جرایم سازمان یافته و جرایم علیه امنیت داخلی و یا خارجی متهم باشند.